زمينه و هدف: استرس شغلي، يكي ازشايع ترين عوامل زيان آور در محيط هاي كاري محسوب مي شود و داراي عوارض و پيامدهاي مختلف جسمي رواني و رفتاري است. دستياران تخصصي پزشكي به جهت ماهيت و نوع كارشان در معرض عوامل تنش زاي گوناگون قرار دارند. اين مطالعه به هدف تعيين ميزان استرس شغلي و عوامل موثر بر آن در دستياران رشته هاي مختلف انجام شده است.
روش كار: اين تحقيق به صورت مطالعه مقطعي بر روي 305 نفر از دستياران رشته هاي مختلف يكي از بيمارستان هاي آموزشي دانشگاه علوم پزشكي تهران در سال 1389 انجام شده است. با استفاده از پرسشنامه استرس شغلي Osipow ميزان تنش دستياران ارزيابي شد. براي بررسي ارتباط متغيرها با ميزان استرس از آزمون هايChi-Square ، T-test ، ANOVA و Logistic regression استفاده شد.
يافته ها: ميزان پاسخ دهي به پرسشنامه ها87% بود. ميزان استرس در اكثر دستياران در حد متوسط بود. ميانگين نمره استرس كليه دستياران 06/147 از 250 نمره بود. بيشترين ميانگين نمره عامل تنش زا مربوط به بار كاري)05/31.از50) و مسئوليت پذيري(55/29 از50) بود. ميزان استرس در دستياران رشته هاي داراي كشيك OR=4.591) ، CI=1.31-16.13،(P=0.017 وجراحي( OR=3.769، CI=2.10-6.76 ، P=0.001) ،همچنين دستياراني كه ساعات كاري بيشتري در هفته داشتند ( OR=1.242، CI=1.10-2.34،P=0.050) يا وقت استراحت كمتري در كشيك داشتند (OR=1.962،CI=1.12-4.08، (P=0.048 به طور معني داري بيشتر بود.
نتيجه گيري: با توجه به اينكه بيشترين عامل استرس زا مربوط به بار كاري و مسئوليت پذيري بوده است، لذا توصيه مي شود كه جهت كاهش استرس، ساعات كاري دستياران كمتر شده و حمايت بيشتري از آنان انجام شود.به علاوه آموزش هاو مشاوره هايي جهت انتخاب رشته دستياري، به پزشكان داده شود.